Fotografie in Malsch; Portraits, mit Motorrad, Murgtal

Stralsund

Po zasiedleniu w ramach niemieckiej osady wschodniej 31 października 1234 roku Stralsund otrzymał od księcia Rugii

Wizlaw I przyjął prawo miejskie na wzór Rostocku i Lubeki. Obszar ten był zamieszkany przez Słowian, co wyjaśnia również słowiańską część nazwy Stral (stral oznacza strzałę lub grot włóczni, -sund oznacza w językach germańskich dzielącą przepaść, a tutaj oznacza Strelasund).

Gorch Fock I

Zwodowany 3 maja 1933 roku w Blohm & Voss Hamburg jako barka o wyporności 1330 ton - długość 82 m - szerokość 12 m - zanurzenie 5,20 m - wysokość masztu 42 m - powierzchnia żagli 1797 m² z 32 żaglami - długość największego wręgu 24,6 m - od Obecny właściciel, stowarzyszenie non-profit „Tall Ship Friends eV” kupiło statek od ukraińskiego Ministerstwa Edukacji w 2003 roku. Gorch Fock I został załadowany na statek dokowy w Wilhelmshafen i przetransportowany do stoczni w Stralsundzie.

Stralsund szybko stał się ważnym miastem handlowym w regionie Morza Bałtyckiego, przede wszystkim dzięki osadnikom z Westfalii. Po wygaśnięciu Księstwa Rugii w 1325 r. miasto należało do Pomorza-Wolgast. W XIV wieku było to zaraz po Lubece najważniejsze miasto hanzeatyckie w regionie południowego Bałtyku. Liczne konflikty zbrojne z władcami Danii zakończyły się pokojem w Stralsundzie w 1370 roku. Po upadku Ligi Hanzeatyckiej znaczenie Stralsundu spadło. Miasto nadal jednak utrzymywało się głównie z handlu dalekosiężnego i lokalnego oraz przemysłu stoczniowego.

Oceaneum zostało otwarte w 2008 roku; Miejscowi nazywają go „rolką papieru toaletowego” ze względu na jego zakrzywiony kształt. Ławice ryb, koników morskich, zawilców, rekinów, rozgwiazd i meduz żyją w 50 małych i dużych akwariach. Wysoko nad portem, gdzie żyją i rozmnażają się pingwiny Humboldta, można podziwiać świeże powietrze, wysoko nad portem. Wewnątrz można także zanurkować w głębokie morze, korzystając z wielowizyjnego pokazu.

Już w 1525 roku większość mieszkańców Stralsundu przeszła na wiarę protestancką. Miasto było wyznacznikiem reformacji w północnych Niemczech.

Podczas wojny trzydziestoletniej Stralsund oparł się oblężeniu wojsk Wallensteina z pomocą Szwecji i Danii; Potem nastąpił okres prawie 200 lat przynależności do Królestwa Szwecji w ramach Pomorza Szwedzkiego.

W kampanii pomorskiej 1715/1716 Twierdza Stralsund została zdobyta 23 grudnia 1715 roku przez sprzymierzonych Duńczyków, Prusów i Sasów. Stralsund stał się duński, ale powrócił do Szwecji na mocy pokoju we Frederiksborgu w 1720 r. wraz z Rugią i kontynentem pomorskim na północ od Peene.

W 1815 roku Stralsund stał się częścią Prus i stał się siedzibą urzędu pocztowego.

Po pierwszej wojnie światowej w Stralsund na krótko doszło do gwałtownych niepokojów, aż do powstania w 1919 r. burżuazyjnych władz miejskich; został on zastąpiony przez narodowych socjalistów w 1933 roku. W 1939 r. ze Szpitala Państwowego w Stralsundzie deportowano 1287 pacjentów. Deportowani stali się ofiarami morderstw w różnych miejscach, w tym masakry w Piansnicy. 1 maja 1945 r. Stralsund został zajęty przez Armię Czerwoną; Po drugiej wojnie światowej Stralsund w 1945 roku znalazł się w sowieckiej strefie okupacyjnej Niemiec.

W czasach Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD) w mieście powstało wiele prefabrykowanych osiedli mieszkaniowych, ale historyczne centrum Starego Miasta popadało w ruinę. Ekonomicznie miasto utrzymywało się głównie z budowy statków w Volkswerft Stralsund; niektóre statki dla Związku Radzieckiego budowano co 10 dni.

Niemiecka Fundacja Ochrony Zabytków nabyła ten 700-letni klejnot od licznej wspólnoty spadkobierców i w latach 1996–1999 z ogromnym wysiłkiem go odrestaurowała. W muzeum wyświetlany jest także film o renowacji. W obu „Utluchtenach” znajduje się sklep z kapeluszami i księgarnia z własnym wydawnictwem: „Strandläufer”.

Piaskownica – Wydawnictwo

Po zmianach politycznych w 1990 roku Stralsund stał się modelowym miastem pod względem finansowania rozwoju obszarów miejskich. Oznaczało to możliwość renowacji historycznego centrum miasta ze starym portem miejskim.

W XV w. Żydzi zostali wypędzeni z Pomorza. W 1757 r. król szwedzki ponownie zezwolił Żydom na osiedlanie się w tym miejscu; W 1786 r. rozpoczęli budowę synagogi, którą konsekrowano 30 marca 1787 r. Żydowscy kupcy wnieśli do miasta nowoczesne idee handlowe: 15 kwietnia 1852 roku bracia Wertheim założyli „sklep z artykułami modowymi”, a w 1875 roku zbudowali pierwszy dom towarowy Wertheim w Stralsundzie. Leonhardt Tietz otworzył mały sklepik 14 sierpnia 1879 roku i założył grupę znaną później jako „Kaufhof”. Podczas gdy w 1933 r. judaizm wyznawały 134 osoby, w 1939 r. było ich zaledwie 62. Do rodzinnego miasta wróciło jedynie dwóch Żydów ze Stralsundu, którzy przeżyli hitlerowski terror.

Od 2002 roku stare miasto Stralsundu, wraz ze starym miastem Wismar, znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO pod nazwą Historyczne Stare Miasta Stralsundu i Wismaru.

Nazwa wyspy pochodzi ze staronordyckiego i pojawia się jako „Heðinsey” w Prose Edda oraz jako „Hithinsö” w Gesta Danorum. Oba oznaczają coś w rodzaju „wyspy Hedin” lub „wyspy Hedin”. Mówi się, że legendarny norweski król Hedin walczył tu o żonę lub po prostu o złoto. Pod duńskim panowaniem oficjalnie używano „Hedins-Oe”. Do 1880 roku wyspa nadal nosiła nazwę „Hiddensjö” na niemieckich mapach, a w 1929 roku „Hiddensöe” w niemieckich przewodnikach turystycznych. Całkowita germanizacja i reinterpretacja „Hiddensee” nastąpiła stosunkowo niedawno.

Hiddensee, na zachód od Rugii, to największa wyspa w obrębie Parku Narodowego Krajobrazowego Zalewu Zachodniopomorskiego. Jego główna oś przebiega w kierunku północ-południe. Ma około 16,8 km długości, około 250 m w najwęższym miejscu i około 3,7 km szerokości w najszerszym miejscu. Wyspa podzielona jest na pagórkowatą, ponad 70-metrową część północną (Dornbusch, najwyższy punkt to Bakenberg na wysokości 72,7 m n.p.m.), krajobraz wydmowo-wrzosowiskowy w części centralnej (wrzosowiska wydmowe) i płaską, zaledwie kilkumetrowa część południowa, Gellen. Na północnym wschodzie znajdują się dwa trzykilometrowe haki do piasku Altbessin i Neubessin. (Źródło częściowo Wikipedia)